Het
had zo mooi kunnen zijn. Na de eerste avond stonden we met Zutphen aan kop. Het
aantal matchpunten was gelijk, Zutphen had een half bordpuntje meer. Bij de
tweede speelavond moesten wij in de eerste ronde tegen elkaar. Normaal
gesproken zijn wij dan kansloos en zeker deze avond, waarop we drie van onze
vier sterkste spelers misten, hadden wij weinig hoop op een goeie afloop. Maar
zie: Robbie en Jan wonnen en toen stond het 2 - 3 en was alleen de partij van
Ben nog aan de gang. Hoe het daarbij stond weet ik niet meer, maar daar ging
het ook niet om, want alles draaide om de tijdnood. Ben had een paar seconden
meer dan zijn tegenstander en dat bleef zo totdat zijn tegenstander door de
vlag ging en Ben nog drie seconden op zijn klok had. Maar Ben zag dat niet,
speelde door en ging daarna ook door zijn vlag. Dat leek ons geen probleem,
want met die elektronische klokken zie je meteen wie als eerste zijn tijd heeft
verbruikt. Dat was dus die ander, dus winst voor Ben en voor ons. Maar zo
simpel is het leven niet. De strenge doch rechtvaardige wedstrijdleider Henk de
Bruin legde uit dat je alleen maar wint door tijdsoverschrijding van je
tegenstander als je dat constateert, de
klok stilzet en de winst claimt. Dat alles had Ben niet gedaan, dus won hij
niet en werd het remise en won Zutphen met 3½ - 2½.
In
de laatste ronde verpulverden wij Ons Genoegen met 5 – 1, maar Zutphen won ook
en werd daarmee toernooiwinnar. Met één matchpunt en een half bordpunt minder,
werden wij tweede. Dat was absoluut een fraaie prestatie, maar wie in de
omgeving van het speellokaal zijn hond uitliet, kon tandengeknars horen.